Adwent

Refleksja nad Liturgią Słowa

Refleksja nad Liturgią Słowa

28 listopada – 05 grudnia 2021 r. 

I tydzień adwentu – Rok C 

Poniedziałek pierwszego tygodnia adwentu – rok II 

Iz 2,1-5; Ps 122 (121),1b-2.4-5.6-7.8-9; Mt 8,5-11 

Czytania w okresie Adwentu pomagają nam przygotować się na przyjście Chrystusa w Uroczystość Bożego Narodzenia, ukazując pewne obrazy i myśli dotyczące Syna Bożego. Dzisiaj zaczynamy od tekstu proroka Izajasza, którego księga jest jednym z głównych pism prorockich Starego Testamentu. W poniedziałkowym fragmencie tej księgi czytamy o narodach, które udają się na pielgrzymkę do Świątyni Pana i o nastaniu czasu pokoju i dobrobytu pomiędzy nimi. W Ewangelii św. Mateusza setnik poprosił Jezusa o uzdrowienie swojego sługi. Chrystus zgodził się i zamierzał pójść do jego domu, setnik jednak odpowiedział, że nie musi tego robić, wystarczy, że powie tylko słowo, a jego sługa zostanie uzdrowiony. Setnik więc jest typem człowieka, który uwierzył Chrystusowi. Chociaż nie miał Mu do zaofiarowania niczego poza swoją wiarą, to jednak okazało się dla Mistrza z Nazaretu zupełnie wystarczające, dlatego spełnił jego prośbę i uzdrowił sługę. To wydarzenie uzmysławia nam, że Jezus nie został posłany do zdrowych, ale do tych, którzy się źle mają, aby ich zbliżyć do Boga. Setnik rzymski nie był Żydem ale poganinem, który dowodził żołnierzami pilnującymi porządku w Kafarnaum. Jako przedstawiciel rzymskiego okupanta nie był mile widziany przez Żydów. Fakt, że Jezus zgodził się spełnić jego prośbę wskazuje, że w ogóle nie zwraca uwagi na narodowość ale na wiarę człowieka. Okres Adwentu można porównać do drogi, którą kroczymy na spotkanie z Bogiem. Musimy być świadomi rozmaitych przeszkód, jakie na niej napotkamy, aby wędrując po tej drodze omijać je i stale pogłębiać naszą wiarę. Wybierzmy się z ufnością w tę adwentową drogę do Pana. 

Wtorek: Święto Świętego Andrzeja Apostoła 

Iz 49,1-6; Ps 19(18),2-3.4-5b; Rz 10,9-18; Mt 4,18-22 

Uczniowie Jana Chrzciciela, Andrzej i Jan, jako pierwsi z Apostołów spotkali Chrystusa nad jeziorem. Niedługo potem Andrzej został powołany do grona uczniów Chrystusa razem ze swoim bratem Piotrem i obaj otrzymali zapowiedź, że staną się rybakami ludzi. Według tradycji św. Andrzej został ukrzyżowany w Achai. Na widok krzyża miał zawołać: „O, dobry krzyżu, od dawna upragniony, weź mnie od ludzi i zwróć mnie Mojemu Mistrzowi!” 

/Źródło: Mszalik z czytaniami na cały rok (Poznań 2014) s. 574/ 

W pierwszym czytaniu z Listu do Rzymian św. Paweł podkreśla znaczenie głoszenia Dobrej Nowiny. Apostoł przypomina nam, że jeżeli Słowo Pana nie będzie głoszone i rozpowszechniane, ludzie nie będą mieli okazji, aby usłyszeć o Chrystusie i w konsekwencji nie będą mogli w Niego uwierzyć. W tekście Ewangelii według św. Mateusza przeznaczonym na dzisiejsze święto Chrystus powołuje Andrzeja na Apostoła zapowiadając, że stanie się „rybakiem ludzi”. Święty Andrzej wielkodusznie odpowiedział na wezwanie Pana i przyłączył się do Jezusa. Odważnie głosił Ewangelię przez całe swoje życie aż do oddania życia za Chrystusa. Apostoł ten jest dla nas przykładem i wzorem głoszenia Dobrej Nowiny, przypominając, że wszyscy zostaliśmy wezwani przez Chrystusa, aby szerzyć Ewangelię w naszych czasach. 

Środa pierwszego tygodnia adwentu – rok II 

Iz 25,6-10a; Ps 23(22),1b-3a.3b-4.5.6; Mt 15,29-37 

W pierwszym czytaniu z Księgi Izajasza Pan zaprasza nas na ucztę na swojej świętej górze. W czasie trwania tej biesiady Bóg otrze łzy z każdego oblicza, zaprowadzi pokój w życiu, usunie z niego żałobę i wstyd, a co najważniejsze – zniszczy samą śmierć. W Ewangelii św. Mateusza Jezus uzdrawia chromych, ułomnych, niewidomych, i niemych, po czym karmi wielki tłum ludzi, którzy zgromadzili się wokół Niego. Tekst ten wyraźnie wskazuje na to, że Jezus nie tylko uzdrawiał, ale także przywracał siły fizyczne ludziom, którzy cierpieli głód. Cud uzdrowienia chorych jest organicznie powiązany z cudem rozmnożenia siedmiu chlebów i ryb. W ten sposób Jezus wyjaśniał sens swojego przyjścia na ziemię. Chrystus wychodził do ludzi, aby spotkać się z tymi, który potrzebowali Jego pomocy. Czynił tak, gdyż żal mu było tego ludu, który był utrudzony, wygłodniały, i często cierpiący na nieuleczalne choroby. Dla Jezusa każdy człowiek był największą wartością na tym świecie, który bez niego byłby po prostu pusty. Okres Adwentu przygotowuje nas na święta Bożego Narodzenie, w których czcimy pamiątkę przyjścia na ziemię Chrystusa. Zbawiciel przyszedł do każdego człowieka, zwłaszcza do tego, który potrzebuje pomocy. Powinniśmy naśladować Jezusa i tak jak On dzielić się z naszymi potrzebującymi braćmi i siostrami chlebem, dobrami materialnymi, oraz naszym sercem i miłością. W świetle prawdy o Bożym Narodzeniu zacznijmy już od dzisiaj postrzegać innych ludzi tak jak czynił to Chrystus. 

Czwartek pierwszego tygodnia adwentu – rok II 

Iz 26,1-6; Ps 118(117),1bc i 8-9. 19-20.21 i 25.26-27a; Mt 7,21.24-27 

W dzisiejszym tekście proroka Izajasza Pan ustanowił dla swojego ludu potężne miasto. Ci, którzy mieszkali na wysokich i niedostępnych szczytach władzy i bogactwa, zostali strąceni ze swoich tronów aż do ziemi, tak że nogi biedaków, którymi tak gardzili, ich podepczą. Psalm przypomina nam, że Lepiej się uciekać do Pana, niż pokładać ufność w książętach. W dzisiejszym fragmencie Ewangelii Jezus poucza swoich uczniów podkreślając, że ci, którzy spełniają wolę Jego Ojca, który jest w niebie, wejdą do Królestwa Niebieskiego. Są oni podobni do człowieka roztropnego, który wybudował swój dom na skale i choć uderzyły na niego wezbrane rzeki, to on nie runął bo na skale był utwierdzony. Królestwo, które Jezus założył na ziemi, jest wieczne i nigdy się nie skończy. Nawet wtedy kiedy ten świat przeminie, ono trwać będzie nadal w niebie. Nikt z ludzi nie jest wykluczony z przynależności do tego Królestwa, ale wejdą do niego tylko ci, których konkretne czyny będą zasługiwać na niebo. Uczynki, w których odzwierciedla się nasza wiara, świadczą o naszej przynależności do Chrystusa i to one staną się tą skałą, na której można rozpocząć budowanie chrześcijańskiego życia. To one będą tym ewangelicznym fundamentem, na którym zbudowany dom chrześcijańskiego życia, oprze się wszelkim życiowym burzom i nawałnicom, i nie zniszczy go ludzka zazdrość, nie wywróci wrogość, i nie pochłonie fala przewrotności i fałszu. 

Piątek pierwszego tygodnia adwentu – rok II 

Iz 29,17-24; Ps 27(26),1bcde.4.13-14; Mt 9,27-31 

Prorok Izajasz w pierwszym czytaniu utwierdza nas w przekonaniu, że sprawy dziejące się na świecie będą wyglądały lepiej w dniu przyjścia Mesjasza. Wówczas ci, którzy są pokorni, zostaną wywyższeni, a ci, którzy knują zło mające zniszczyć sprawiedliwego człowieka, zostaną uciszeni. Psalmista prosi Pana, abyśmy zawsze mogli przebywać w Jego domu. W Ewangelii Jezus przywrócił wzrok dwóm niewidomym mężczyznom, ale dokonał tego cudu dopiero po tym jak potwierdzili, że wierzą w Niego i w to, że może ich uzdrowić. Chrystus wiedział, że ci dwaj ślepcy mają wystarczająco mocną wiarę, chciał jednak doświadczyć ich ze względu na otoczenie. Ślepcy zatem cały czas szli za Nim głośno wołając i dopiero po wejściu do domu zostali wysłuchani. Gdy Jezus przywrócił im wzrok, zabronił im rozpowiadania o tym, co się stało. Jezusowi całkowicie nie zależało na zbiorowym entuzjazmie, czy na próżnej ludzkiej chwale, ale na głębokiej wierze w to, kim On jest naprawdę. Ta historia uzdrowienia dwóch ślepych ludzi pozwala nam głębiej zrozumieć Adwent. Ten okres liturgiczny można porównać do drogi prowadzącej do Boga. Idąc za Jezusem powinniśmy wołać za Nim tak głośno i tak długo jak ci uzdrowieni ślepcy. W wołaniu tym powinno się słyszeć nadzieję, że na pewno będziemy wysłuchani. Poza tym to wołanie powinno być wytrwałe, gdyż niekiedy Jezus wydaje się nie słyszeć naszego wołania. Jednak tak się tylko wydaje, gdyż Jezus wyraźnie powiedział do Swoich uczniów: Proście a otrzymacie

Sobota pierwszego tygodnia adwentu – rok II 

Iz 30,19-21.23-26; Ps 147A(146),1b-2.3-4.5-6; Mt 9,35-10,1.5a.6-8 

Czytanie z Księgi Izajasza opowiada o ludziach ukaranych przez Pana i o tym jak nędzne jest ich życie, ale z drugiej jednak strony mówi o Panu, który uzdrawia swój lud i okazuje mu Swoją łaskawość, gdy słyszy jego wołanie. W dzisiejszym fragmencie Ewangelii Jezus podróżuje po okolicy i naucza ludzi w różnych miastach i wsiach. Widząc ogromne tłumy ludzi Jezus litował się nad nimi, głosił im Ewangelię, oraz leczył wszystkie ich choroby i słabości. Ludzie, których napotykał chcieli słyszeć słowa Dobrej Nowiny, którą głosił, ale nie miał wystarczająco dużo czasu, aby dotrzeć do nich wszystkich. Posłał więc Dwunastu, aby głosili Ewangelię oraz udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości. Na wzór Apostołów my również powinniśmy głosić Dobrą Nowinę, gdziekolwiek jesteśmy, poprzez sposób w jaki żyjemy każdego dnia. Nasze życie, w których odzwierciedlane są wartości ewangeliczne, może przemawiać bardziej skutecznie niż niejedno dobre kazanie, gdyż czyny przemawiają głośniej niż słowa. Żniwa w czasach nam współczesnych wciąż są ogromne i każdy z nas ma swój udział w budowaniu Królestwa Niebieskiego, służąc innym ludziom, którzy są głodni prawdy i kromki chleba. Niekiedy ci ludzie potrzebują nie tyle naszej pomocy ile podpory i podniesienia na duchu. Nigdy nie powinniśmy być obojętni na innych, jeżeli chcemy, aby na ziemię przyszło Królestwo prawdy i życia, świętości i łaski, sprawiedliwości, miłości i pokoju, które Jezus budował i cały czas buduje. 

Druga niedziela adwentu – rok C 

Ba 5,1-9; Ps 126(125),1b-2b.2c-3.4-5.6; Flp 1,4-6.8-11; Łk 3,1-6 

Pierwsze czytanie z Księgi proroka Barucha podkreśla, że Pan pamięta zarówno o Swoim ludzie jak i o Jeruzalem. Już wkrótce stanie się ono przepięknym miastem, do którego triumfalnie powrócą jego mieszkańcy, niegdyś wypędzeni przez najeźdźców. Psalm jest hymnem uwielbienia i dziękczynienia za wszystko, co Bóg uczynił dla swojego ludu. W drugim czytaniu św. Paweł chwali Filipian za pomoc, której mu udzielili, wspierając go w jego posłudze szerzenia Ewangelii. Apostoł zapewnia ich o swojej modlitwie, w której zawsze prosi Boga, aby błogosławił im w życiu za ich wierność wierze. We fragmencie Ewangelii św. Łukasza czytamy o Janie Chrzcicielu, który przybył po to, aby przygotować drogę Chrystusowi. Wszystko, co Jan Chrzciciel mówił i czynił było wypełnieniem słów proroka Izajasza, który przepowiedział przyjście zwiastuna mającego nadejść Mesjasza. Dzisiejsze czytania wyraźnie wskazują na nadejście czasu, w którym na ziemi zapanuje pokój. Ten czas zaczyna się w każde Boże Narodzenie, a przeżywany przez nas okres Adwentu jest nam dany nie tylko po to, aby przygotować nas do życia w tym wieku powszechnego pokoju, ale także po to, aby zachęcać nas do pracy przy budowaniu Królestwa. 

Scroll to Top